ഇനിയൊരു ജന്മം ഉണ്ടെങ്കില്‍, അതിവിടെ ആയിരുന്നെങ്കില്‍, എനിക്ക് സ്നേഹിക്കാനും കാത്തു സൂക്ഷിക്കാനും ഒരുപാട് കൂട്ടുകാരെ കിട്ടിയേനെ...
ഒരായിരം സ്വപ്നങ്ങൾക്ക് ചിറകു വിടർത്താൻ, നീ..
ഒരു കൊച്ചു കിളിയായെൻ അരികിലെത്തും.
പ്രണയം എനിക്ക് നഷ്ടമായ ഓരോ നിമിഷങ്ങളും നീ എനിക്ക് തിരിച്ചു നൽകും.
നീ എന്നരികിൽ എന്നത് ഒരു മധുരമുള്ള അനുഭൂതിയായ് മാറും.
അന്നെനിക്ക് ഭൂതകാലത്തിലെ നൊമ്പരങ്ങളും ഭാവിയെ പറ്റിയുള്ള വ്യാകുലതകളും ഉണ്ടാകില്ല..
ഉണ്ടാകുന്നത് നിന്റെ പുഞ്ചിരി തൂകുന്ന മുഖം മാത്രം..
നീ എന്നോടൊപ്പമുള്ള ആ നിമിഷങ്ങൾ ഓരോന്നും ഞാൻ ആസ്വദിക്കും..
മതി വരുവോളം.. എന്നെന്നും...
"അമ്മേ...എനിക്ക് ആനേ കാണണം..."
"ഒന്നു മിണ്ടാണ്ടിരിക്കണ്ടോ കുട്ട്യേ നിയ്യ്.. തൊഴുത് വന്നിട്ട് ആനയെ കാണാൻ പോകാം"
"അതെങ്ങന്യാമ്മേ? അപ്പൊഴേക്കും ആന പൊവ്വൂല്ലോ"
"ആന എങ്ങോട്ടും പോവ്വൂല്ല.. നന്ദൂട്ടൻ തിര്കെ വരുമ്പോഴും ആനേടെ കുളി കഴിഞ്ഞിട്ട്ണ്ടാവില്ല്യ"
"അതെന്തിനാ ആന ഇത്രേം നേരം കുളിക്കണെ? നിക്ക് കുളിക്കാൻ ഇത്തിരി നേരം മതീല്ലോ?"
"നന്ദൂട്ടനെപ്പോലാണോ ആന? ആന വല്ല്യതല്ലേ?"
"ന്നാലും തൊഴുത് കഴിയുമ്പോ ആനേടെ കുളി കഴിഞ്ഞ് പോയാലോ?"
"കുളി കഴിഞ്ഞാലും ആന ഇവ്ടെ തന്നെ ഉണ്ടാകും.. ആ മാഞ്ചോട്ടിൽ പനയോല കണ്ടില്ല്യെ? അതും തിന്നോണ്ട് അവ്ടെ നിൽക്കണുണ്ടാവും"
"ആനക്കെന്തിനാ ഇത്രേം പനയോല? ഇത് മൊത്തം ആന തിന്ന്വോ?"
"ഇത് മൊത്തം തിന്നു കഴിഞ്ഞാലും ആന പോവ്വൂല്ല"
"നിക്ക് ഇപ്പോ ആനേ കാണണം"
"ഇപ്പൊ കാണാൻ പോയാലേ... ദേവി കോപിക്കും, നന്ദൂട്ടനോട്"
"അതെന്തിനാ ദേവി കോപിക്കണേ?"
"അത് നന്ദൂട്ടൻ ദേവിയെ തൊഴാൻ വേണ്ട്യല്ലേ അമ്പലത്തിൽ വന്നേക്ക്ണേ? ന്നിട്ട് തൊഴാതെ ആനേ കണ്ടോണ്ടു നിന്നാ ദേവിക്ക് ഇഷ്ടാവൊ?"
"അത് സാരല്ല്യ.. നിക്ക് ഇപ്പൊ ആനേ കാണണം"
"നന്ദൂട്ടീ, നോക്ക്.. ഉത്സവത്തിനു ദേവിയെ എഴുന്നള്ളിക്കാനാ ആന വന്നേക്ക്ണെ. ന്നിട്ട് ദേവിയെ കാണാതെ ആനേ മാത്രം കണ്ടോണ്ടിര്ന്നാൽ അടുത്ത തവണ ആന വരണ്ടാന്നു ദേവി പറയും.. പിന്നെ നന്ദൂട്ടനു ഒരിക്കലും ആനേ കാണാൻ പറ്റില്ല്യ"
"ഉം. തിര്യേ വരുമ്പൊ കാണണം"
"തിര്കേ വരുമ്പോ ന്തായാലും കാണാം"
എന്റെ മടിയിൽ തല ചായ്ച്ചു അവൾ കിടന്നു. അവളുടെ ഈറനണിഞ്ഞ കണ്ണുകൾ മെല്ലെ ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതി വീഴുമ്പോൾ കുഞ്ഞു സ്വപ്നങ്ങളാൽ അവളുടെ ചുണ്ടുകളിൽ ഒരു നനുത്ത പുഞ്ചിരി വിടർന്നു.
ഉച്ചവെയിലിന്റെ കാഠിന്യം കൂടി കൂടി വന്നു. അതോടൊപ്പം തന്നെ ആ ബസ് സ്റ്റാൻഡിലെ ആൾത്തിരക്കും. തന്നെ ശ്രദ്ധിക്കാതെ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും കടന്നു പോകുന്ന ആളുകളുടെ ഇടയിൽ അയാൾ ഇരുന്നു, ആരോടും പരാതി ഇല്ലാതെ. അതിൽ അയാൾക്കൊന്നും തോന്നിയില്ല. കാരണം കഴിഞ്ഞ പന്ത്രണ്ടു വർഷമായി അയാൾക്കു മുന്നിലൂടെ നടന്നു പോകുന്ന ആളുകളുടെ പെരുമാറ്റത്തിൽ ഒരു വ്യത്യാസവും അയാൾ കണ്ടിട്ടില്ല.
മുഷിഞ്ഞ ഒരു തോർത്തുമുണ്ടിലാണ് അയാൾ ഇരുന്നിരുന്നത്. മുന്നിൽ ഒരു പിടി നാണയങ്ങൾ. അത് പെറുക്കി മടിയിൽ ഇട്ടു അയാൾ ഒന്നു കൂടി എണ്ണി നോക്കി. ഇരുപതു രൂപ, പക്ഷേ അതിൽ എട്ടെണ്ണം ഇപ്പോൾ ഗവണ്മെന്റിനു പോലും വേണ്ടാത്ത ഇരുപത്തി അഞ്ചു പൈസ നാണയങ്ങൾ. എല്ലാരും എതോ യാത്രയ്ക്കായുള്ള തിടുക്കത്തിൽ പോകുമ്പോൾ കയ്യിൽ കിട്ടിയ നാണയം ഏതാണെന്നു ശ്രദ്ധിച്ചു കാണില്ല, അയാൾ ആശ്വസിച്ചു
ഒരു സങ്കടം മാത്രം അപ്പോഴും ബാക്കി ആയി. ഒഴിഞ്ഞ വയർ ഒരു നേരമെങ്കിലും നിറയ്കണമെങ്കിൽ ഇനിയും വേണം ഏഴു രൂപ. ദീർഘനിശ്വാസത്തോടെ അയാൾ വീണ്ടും കാത്തിരുന്നു...
കാലം ഒത്തിരി പരീക്ഷണങ്ങൾ നടത്തിയതായിരുന്നു അയാളുടെ ജീവിതം. ആയ കാലത്ത് ഒത്തിരി കഠിനാധ്വാനം ചെയ്തു അന്നന്നേക്കുള്ള അന്നത്തിനു വക ഉണ്ടാക്കി. പക്ഷേ ഒന്നും സമ്പാദിക്കാൻ പറ്റിയില്ല. ഇന്ന് ഈ മധ്യാഹ്നത്തിൽ ഒന്നും ചെയ്യാൻ ത്രാണി ഇല്ലാതെ വഴിയോരത്ത് യാത്രികരുടെ കരുണ തേടി ഇരിക്കുന്നു. ഒരു പരിഭവമോ ഭാവഭേദമോ അയാളുടെ മുഖത്ത് കണ്ടില്ല. ഈശ്വരനിൽ അയാൾക്ക് വിശ്വാസം ഇല്ലായിരുന്നു. പക്ഷേ, വയറു നിറയ്ക്കാൻ കൂട്ടി വെയ്ക്കുന്ന ചില്ലറ തുട്ടുകൾ എറിഞ്ഞു തരുന്ന ഓരോരുത്തരിലും അയാൾ ഈശ്വരനെ കണ്ടു.
മുൻപിലൂടെ കടന്നു പോകുന്ന ഓരോ മുഖത്തേക്കും അയാൾ പ്രതീക്ഷയോടെ നോക്കി. പലരും അയാളെ ശ്രദ്ധിക്കുക പോലും ചെയ്തില്ല. ചിലർ 'ഇയാളെ ഒക്കെ ആരാ ഇവിടെ ഇരുത്തിയത്?' എന്ന വെറുപ്പു കലർന്ന ഭാവത്തിൽ നോക്കി കടന്നു പോയി. മറ്റു ചിലരുടെ മുഖത്ത് ദൈന്യത, അവരും അയാളിൽ നിന്നു അകന്നു മാറി നടന്നു പോയി.
സമയം കടന്നു പൊയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നു. ആളുകളുടെ എണ്ണവും കുറഞ്ഞു വന്നു. വിശപ്പ് ശരീരത്തെ തളർത്തി തുടങ്ങി. ഇനിയും ഇങ്ങനെ ഇരുന്നാൽ തനിക്ക് എന്തോ സംഭവിക്കുമെന്ന ഒരു ഭയം അയാളിൽ ഉളവായി തുടങ്ങി. വീണ്ടും ചുറ്റുപാടും ഒന്നു കണ്ണോടിച്ചു.
മുന്നിൽ മാന്യമായി വസ്ത്രധാരണം ചെയ്ത ഒരു മധ്യവയസ്ക്കൻ നടന്നു വരുന്നു.
ഒരിത്തിരി പ്രതീക്ഷയോടെ ആ യാചകൻ അയാൾക്കു നേരേ കൈ നീട്ടി...
ഒരു ട്രെയിന്‍ യാത്രയിലായിരുന്നു ഞാന്‍ അവളെ ആദ്യമായി കണ്ടത്. പ്രഥമദര്‍ശനാനുരാഗം ഒന്നുമായിരുന്നില്ല അത്. സത്യത്തില്‍ എന്നെ ആകര്‍ഷിക്കാനുള്ള ഒന്നും അവളില്‍ ഞാന്‍ കണ്ടില്ല. എന്നിട്ടും ഒരു കടലോളം സ്നേഹം അവിടെ ഉടലെടുക്കുകയായിരുന്നു.
പുറത്ത് മലനിരകളും ഇളകിയൊഴുകുന്ന പുഴകളും മരങ്ങളും പിന്നിലാക്കി കൊണ്ട് ട്രെയിന്‍ അതിവേഗം യാത്ര തുടര്‍ന്നു. ആള്‍തിരക്കൊഴിഞ്ഞ കമ്പാര്‍ട്ട്മെന്‍റ്, അടുത്തെങ്ങും ആരുമില്ല. അല്ലെങ്കിലും ഏകാന്തത ആയിരുന്നു എനിക്കെപ്പോഴും പ്രിയം. പുറത്തെ പച്ചപ്പും പുല്‍മേടുകളും ആസ്വദിച്ച് കൊണ്ട് ഞാന്‍ ഇരുന്നു.
അപ്പോഴാണ് അവള്‍ ആദ്യമായി മുന്നില്‍ വന്നത്. എവിടെ നിന്നും വരുന്നു, എങ്ങോട്ട് പോകുന്നു എന്നൊന്നും അറിയില്ല. എനിക്ക് അഭിമുഖമായിട്ടുള്ള സീറ്റില്‍ അവള്‍ ഇരുന്നു. കയ്യില്‍ ഒരു ഹാന്‍ഡ്‌ ബാഗും മൊബൈലും മാത്രം.
പരസ്പരം ഒരു ആകര്‍ഷണവും ഇല്ലാതെ ഞങ്ങള്‍ ഇരുവരും അവരവരുടെ പ്രവൃത്തികളില്‍ തന്നെ എര്‍പെട്ടിരുന്നു. ആരോടോ ഫോണില്‍ കലപിലാ സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു ആ പെണ്‍കുട്ടി. വിരസമായ യാത്രയില്‍ അരസികമായി സമയം കളയാന്‍ സംസാരത്തില്‍ മുഴുകിയ ആ കുട്ടിയെ ഞാന്‍ ഒരു നിമിഷം ശ്രദ്ധിച്ചു. എന്നില്‍ ഒരു കഥ ഉണരുകയായിരുന്നു...
ഞാന്‍ എന്റെ എഴുത്തു സാമഗ്രികള്‍ എടുത്തു. അപ്പോഴാണ് അവള്‍ ആദ്യമായി എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത്. മനസ്സില്‍ നിന്നെത്തിയ ആദ്യവരികള്‍ കുറിച്ചിടുമ്പോള്‍ തന്നെ അവളുടെ ചിറ്റ് ചാറ്റ് അവസാനിച്ചു. ഒരു പക്ഷെ അതായിരിക്കും അവളില്‍ ആദ്യമായി ഞാന്‍ കണ്ട ആകര്‍ഷകത്വം.
"എക്സ്ക്യൂസ് മീ, താങ്കളുടെ പേര് പറയാമോ?"
മനോഹരമായ ശബ്ദം. പെട്ടെന്നായിരുന്നു ആ ചോദ്യം.
"വിശ്വനാഥ്.. "
ഞാന്‍ മറുപടി കൊടുത്തു.
"എഴുതുകാരനാണോ?"
നല്ല ചോദ്യം. എന്റെ ജുബ്ബയും വളര്‍ത്തിയ താടിയും കണ്ണടയും കണ്ടാല്‍ ആര്‍ക്കും അങ്ങനെ തോന്നി പോകും.
"അങ്ങനെയൊന്നും ഇല്ല.. വല്ലപ്പോഴും എന്തെങ്കിലും ഒക്കെ എഴുതും"
ഞാന്‍ വിനയം കൈ വിട്ടില്ല. അവളുടെ മുഖത്ത് ഭാവഭേദങ്ങള്‍ മാറി മറയുന്നു. ആ പെണ്‍കുട്ടിക്ക് എന്തിനാണ് ഇത്രയും ആകാംക്ഷ എന്ന് ഞാന്‍ അത്ഭുതപെട്ടു. അവളുടെ ജീന്‍സും ടോപ്പും ഇംഗ്ലീഷും മലയാളവും കലര്‍ന്ന സംസാരവും ഒന്നും ഇതുമായി ചേരുന്നില്ല.
"ഞാനും എഴുത്തും വല്ലപ്പോഴും ഒക്കെ. ഇപ്പോ ഒന്നിനും സമയം കിട്ടാറില്ല. എന്നാലും എഴുതുംട്ടോ? കഴിഞ്ഞ കൊല്ലം എന്റെ കഥക്ക് ഒന്നാം സമ്മാനം കിട്ടിയതാ, സാഹിത്യ ഭൂഷണം കഥാരചനാമത്സരത്തില്‍"
കൊള്ളാം, ഞാന്‍ മനസ്സില്‍ വിചാരിച്ചു . അതൊരു പുഞ്ചിരിയായി എന്റെ മുഖത്തെത്തിയപ്പോള്‍ അവള്‍ക്കും സന്തോഷം.
പക്ഷേ... ഒരു നിമിഷം. സാഹിത്യഭൂഷണം? കഴിഞ്ഞ വര്‍ഷം? അതിന്റെ ജഡ്ജിംഗ് പാനലില്‍ ഞാനും ഉണ്ടായിരുന്നല്ലോ? പുറത്തേക്ക് നോക്കി... ഒന്ന് കൂടെ ചിന്തിച്ചു. അപ്പോഴാണ് ഓര്‍മ്മകള്‍ തിരിച്ചു വരാന്‍ തുടങ്ങിയത്.
"ലക്ഷ്മി?"
അവളുടെ മുഖം അത്ഭുതം കൊണ്ട് വിടര്‍ന്നു.
"അതെ, എങ്ങനെ മനസ്സിലായി എന്റെ പേര്?"
അതിനു ഞാന്‍ മറുപടി പറഞ്ഞില്ല. വീണ്ടും ഒരു പുഞ്ചിരി മാത്രമായിരുന്നു മറുപടി. അനിയന്ത്രിതമായ ജീവിത സാഹചര്യത്തെ മനോഹരമായ ഒരു കാവ്യരൂപമാക്കി മാറ്റിയ ഒരു വൃദ്ധന്റെ കഥ എഴുതിയ ലക്ഷ്മി. അന്ന് ആ കഥ തന്നെ ഒരുപാട് ചിന്തിപ്പിച്ചിരുന്നു. അര്‍ത്ഥവൈകല്യങ്ങളും ആശയക്കുഴപ്പവും നിറഞ്ഞ ഒരു കൂട്ടം കഥകളില്‍ കാമ്പുള്ള ഒരു കഥ അത് മാത്രമായിരുന്നു.
തിരക്കേറിയ ഒരു സമയം ആയിരുന്നു അത്. ഒരു അഭിനന്ദനം നല്കാനോ എഴുതിയ ആളെ കാണാനോ അന്ന് അവസരം കിട്ടിയില്ല. ഇന്ന് അപ്രതീക്ഷിതമായി അതെ ലക്ഷ്മി തന്നെ തന്റെ മുന്നിൽ ഇരിക്കുന്നു. ഒരു പക്ഷെ കണ്ടു മുട്ടണം എന്ന് തന്നെ ആയിരുന്നിരിക്കണം നിയോഗം.
"എങ്ങനെയാ എന്റെ പേര് മനസ്സിലായത്?"
അവള്‍ വീണ്ടും ചോദിച്ചു. അപ്പോഴാണ് ഞാന്‍ തിരിച്ചു വന്നത്.
"എനിക്കറിയാം, ആ മത്സരത്തിന്റെ വിധികര്‍ത്താക്കളില്‍ ഒരാളായിരുന്നു ഞാനും. ഞാനാണ്‌ ആ കഥകളില്‍ നിന്നും ഇത് തിരഞ്ഞെടുത്തത്. നന്നായിട്ടുണ്ടായിരുന്നു.. അന്ന് പറയാന്‍ പറ്റിയില്ല"
വീണ്ടും അവളുടെ മുഖത്ത് അത്ഭുതവും അങ്കലാപ്പും ബഹുമാനവും. എന്താ ചെയ്യേണ്ടത് എന്നറിയാത്ത അവസ്ഥ. ഒരു കൊച്ചു കുട്ടിയുടെ നൈർമല്യത, അവളുടെ ഭാവങ്ങളിൽ. വാക്കുകള്‍ ഇല്ലായിരുന്നു, പിന്നീട് അവള്‍ക്ക് പറയാന്‍. ഞാന്‍ അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. നീലക്കണ്ണുകള്‍ ഉള്ള ഒരു സുന്ദരി... ലക്ഷ്മി
പിന്നെ അവളായിരുന്നു എന്റെ പേനത്തുമ്പില്‍ നിറഞ്ഞത്. ഒരു ഇളം മഞ്ഞിന്റെ കുളിരു പോലെ മനോഹരമായ അനുഭൂതി. മനസ്സില്‍ പ്രണയത്തിന്റെ നനുത്ത സ്പര്‍ശനം ഒരു മയില്‍പീലിയെന്ന പോലെ എന്നെ തലോടി. വാക്കുകള്‍ക്കതീതമായിരുന്നു ആ നൈര്‍മല്യത.
ഞാന്‍ എന്താണെഴുതുന്നതെന്നുള്ള ആകാംക്ഷയില്‍ അവളും...
പണ്ടെന്നോ പറയാൻ ബാക്കി വെച്ചു ഇപ്പോൾ വീണ്ടും അപ്രതീക്ഷിതമായി കണ്ടു മുട്ടിയ ഞങ്ങൾ ആ യാത്രയുടെ പിന്നീടുള്ള നിമിഷങ്ങളിൽ വാക്കുകളിലൂടെ അടുത്തു. കഥകളും നോവലുകളും കവിതകളുമായിരുന്നു അവള്‍ക്കും എനിക്കും പ്രിയപ്പെട്ട സംസാരവിഷയം. ആ ചെറിയ ഇടവേളയില്‍ ജന്മാന്തരങ്ങള്‍ക്കപ്പുറമുള്ള ഒരു ആത്മബന്ധം ഞങ്ങളില്‍ ഉളവായി.
ട്രെയിന്‍ വനാന്തരങ്ങള്‍ പിന്നിട്ട് നഗരാതിര്‍ത്തി കടന്നത് ഞങ്ങള്‍ അറിഞ്ഞില്ല. ഒരു യാത്രയും അനന്തമല്ലല്ലോ. വിട പറയേണ്ട സമയമായി.
പ്രതീക്ഷാനിര്‍ഭരമായ, ഇനി എന്നെന്നേക്കും ഒന്നാകാനുള്ള ഒരു കൂടിക്കാഴ്ച്ച ഉണ്ടാകാന്‍ വേണ്ടി ഞങ്ങള്‍ പിരിഞ്ഞു...
ഒരു കുഞ്ഞു ഭാവന മനസ്സില്‍ നിന്ന് പകര്‍ത്തിയ ആത്മസംതൃപ്തിയോടെ ഞാന്‍ എന്റെ പേനയും പേപ്പറുകളും തിരികെ എടുത്തു വച്ചു. വീണ്ടും ആളൊഴിഞ്ഞ ആ ബോഗ്ഗിയില്‍ പുറത്തെ അനന്തമായ പ്രകൃതിസൗന്ദര്യം ആസ്വദിച്ചു കൊണ്ട്.
ട്രെയിൻ ആ പച്ചപ്പുൽമേടുകൾക്കിടയിലൂടെ പായുമ്പോൾ ആ ബോഗ്ഗിയിൽ ഞാനും എന്റെ ഭാവനയും തനിച്ചായി.. ഒരു ചെറു പുഞ്ചിരിയോടെ...
സരസ്വതീ നമസ്തുഭ്യം
വരദേ കാമരൂപിണീ
വിദ്യരംഭം കരിഷ്യാമി
സിദ്ധിർ ഭവതു മേ സദാ
ഒരു ഇടവേളയ്ക്കു ശേഷമാണ് ഞാൻ ആ അമ്പലത്തിൽ വീണ്ടുമെത്തുന്നത്. വീണാപാണിനീ ദേവി വിളങ്ങി നിൽക്കുന്ന ആ ക്ഷേത്രാങ്കണത്തിൽ വെച്ച് അനശ്വരമായ ആ ചൈതന്യം എന്നിലേക്ക് ലയിക്കുമ്പോൾ എന്റെ മനസ്സ് മറ്റു കാഴ്ച്ചകളിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു.
ക്ഷേത്രമുറ്റത്തെ കല്ലു പാകിയ വഴിയിലൂടെ മുത്തച്ഛന്റെ കൈ പിടിച്ചു പ്രദക്ഷിണം വെക്കുന്ന ഒരു കൊച്ചു പെണ്‍കുട്ടി. കൊച്ചു മുണ്ടും ഉടുത്തു കളിചിരികളോടെ നടന്നു നീങ്ങുന്ന ആ കുട്ടിയുടെ മനസ്സിൽ ദേവി ആയിരുന്നില്ല. ഒരു പക്ഷെ ആ ദേവി പോലും അപ്പോൾ കണ്ടു കൊണ്ടിരുന്നത് ആ കുഞ്ഞിന്റെ പുഞ്ചിരി വിടർന്ന മുഖമാവാം.
പുറത്ത് മണലിൽ ഹരിശ്രീ കുറിച്ചു കഴിഞ്ഞു മണ്ണു വാരി കളിയ്ക്കാൻ തുടങ്ങിയ കുട്ടിയെ കയ്യിൽ എടുത്തു ശാസിക്കുന്ന ഒരു അമ്മ.
തുലാഭാരം നടത്താനായി തട്ടിൽ കയറി ഇരിക്കാൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ പേടിച്ചു കരയുന്ന മറ്റൊരു കൊച്ചു കുട്ടി.
ഒരു പക്ഷെ ഇതൊക്കെ കൂടി കാണാൻ വേണ്ടി ആയിരിക്കണം എനിക്ക് അന്നവിടെ പോകാൻ നിയോഗം ഉണ്ടായത്.
ഒരു വിഷുപ്പുലരി കൂടി. സ്വപ്നങ്ങളാണ് ഓരോ വിഷുക്കാലത്തും നെയ്തു കൂട്ടുന്നത്, ഹൃദയത്തിന്റെ കോണിൽ മയങ്ങുകയായിരുന്ന ഒരു കൂട്ടം നിറമുള്ള സ്വപ്‌നങ്ങൾ.
പുൽനാമ്പുകളിൽ തണുത്തുറഞ്ഞ മഞ്ഞു തുള്ളികൾ മാഞ്ഞു. ഋതുക്കൾ മകരമഞ്ഞിൻ കുളിര് എവിടെയോ ഒളിപ്പിച്ചു മേടച്ചൂടു സമ്മാനിക്കുന്നു. നിറശോഭയാർന്ന വസന്തം, പാറിപ്പറക്കുന്ന പക്ഷികൾ, പൂത്തു നില്കുന്ന കണികൊന്നമരങ്ങൾ. ഓരോ പ്രഭാതവും കണി കണ്ടുണരുന്നത് പ്രകൃതി ഏതോ കോണിൽ ആർക്കോ വേണ്ടി കാത്തു വെച്ച വിസ്മയങ്ങളാണ്.
ഒരു പക്ഷെ, മാറിയ കാലത്തിനൊപ്പം വിഷു എന്ന ആഘോഷവും മാറിയിരിക്കാം. എന്നാലും മനസ്സിൽ ഇപ്പോഴും ആ പഴയ വിഷുക്കാലം തന്നെ. ബാല്യത്തിന്റെ അത്ഭുതങ്ങളും ആഘോഷത്തിന്റെ ആനന്ദവും പിന്നെ കൈനീട്ടവും എല്ലാം ഉള്ള ആ പഴയ വിഷു.
അന്നും ഇന്നും മാറാതെ നിൽക്കുന്ന ചിലതുണ്ട്. വിഷുക്കണിയും കൈനീട്ടവും.. എന്നെന്നും അത് അങ്ങനെ തന്നെ നിലനിൽക്കണേ എന്ന് പ്രാർത്ഥിക്കുന്നു.
"ഏതു ധൂസര സങ്കല്പത്തില്‍ വളര്‍ന്നാലും
ഏതു യന്ത്രവല്‍കൃത ലോകത്തില്‍ പുലര്‍ന്നാലും
മനസ്സിലുണ്ടാവട്ടെ ഗ്രാമത്തിന്‍ വിശുദ്ധിയും
മണവും മമതയും ഇത്തിരി കൊന്നപ്പൂവും.."
- വൈലോപ്പിള്ളി
"ദേവൂ, ഇങ്ങ് വന്നേ. ഒരു കൂട്ടം കാണിച്ചു തരാം"
ഏട്ടന്‍ വിളിച്ചപ്പോള്‍ മാഞ്ചുവട്ടില്‍ ശലഭങ്ങളെ തൊടാന്‍ പമ്മി നടക്കുകയായിരുന്ന അവള്‍ ഓടിയെത്തി. മനോഹരമായ അസ്തമയസൂര്യന്‍ ചക്രവാളത്തില്‍ ചെഞ്ചുവപ്പണിയിച്ചു മറയുന്ന കാഴ്ച്ച കാണാന്‍ ആയിരുന്നു അവന്‍ അവളെ വിളിച്ചത്. അവര്‍ മലഞ്ചെരുവിലേക്ക് ഓടി.
പക്ഷെ, അപ്പോഴേക്കും അവരെ കളിപ്പിക്കാനെന്ന പോലെ സൂര്യന്‍ കാര്‍മേഘങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ ഒളിച്ചിരുന്നു. ദേവൂനേം കൊണ്ട് വന്ന ഏട്ടന്റെ മുന്നില്‍ നിറം മങ്ങിയ ആകാശവും കാര്‍മേഘവും മാത്രം.
"എന്താ ഏട്ടാ, ഇവിടെ ഒന്നും ഇല്ലല്ലോ?"
തന്നെ കളിപ്പിക്കാന്‍ കൊണ്ടു വന്നതാണെന്നു കരുതി അവള്‍ കരയാന്‍ തുടങ്ങി. പാവം ഏട്ടന്‍ പരിഭ്രമിച്ചു. ഇനി എന്ത് ചെയ്യും? ഇങ്ങനെ ആകും എന്ന് അവന്‍ കരുതിയില്ലല്ലോ. അവന്‍ കണ്ണടച്ചു അടുത്ത നിമിഷങ്ങളില്‍ എന്താ സംഭവിക്കാന്‍ പോകുന്നതെന്നു ആലോചിച്ചു നിന്നു . അതോര്‍ത്തപ്പോള്‍ തന്നെ അവനു ഭയം തോന്നി. ഇനി എന്തു ചെയ്തിട്ടും കാര്യമില്ല.
"ഏട്ടാ.."
ദേവു വിളിച്ചു.
നിറഞ്ഞു തുളുമ്പി നില്‍ക്കുന്ന അവളുടെ കുഞ്ഞു കണ്ണുകള്‍ അത്ഭുതത്തോടെ വിടര്‍ന്നു. മനോഹരമായ നീലാകാശത്തില്‍ വട്ടമിട്ടു പറക്കുന്ന ആയിരമായിരം കിളികള്‍. ദേവു ഏട്ടനെ നോക്കി. കുഞ്ഞു പെങ്ങള്‍ കരച്ചില്‍ നിര്‍ത്തിയതിന്റെ സമാധാനത്തിലായിരുന്നു അവന്‍. അല്ലെങ്കില്‍ അവളെ കരയിപ്പിച്ചതിനു അച്ഛന്റെ ശകാരം കേള്‍ക്കേണ്ടി വന്നേനെ.
കാര്‍മേഘങ്ങള്‍ നീങ്ങിയപ്പോള്‍ അവളുടെ മുഖത്ത് പുഞ്ചിരി വിടര്‍ന്നു. ഏട്ടന്റെ കൈ പിടിച്ചു ദേവു തിരിച്ചു നടന്നു, നിഷ്കളങ്കബാല്യത്തിന്റെ കൊച്ചു കൊച്ചു സ്വപ്നങ്ങളില്‍ ഒന്നു കൂടി പൂവണിയിച്ചു കൊണ്ട്...
Subscribe to:
Posts (Atom)