പ്രതീക്ഷ

ഉച്ചവെയിലിന്റെ കാഠിന്യം കൂടി കൂടി വന്നു. അതോടൊപ്പം തന്നെ ആ ബസ് സ്റ്റാൻഡിലെ ആൾത്തിരക്കും. തന്നെ ശ്രദ്ധിക്കാതെ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും കടന്നു പോകുന്ന ആളുകളുടെ ഇടയിൽ അയാൾ ഇരുന്നു, ആരോടും പരാതി ഇല്ലാതെ. അതിൽ അയാൾക്കൊന്നും തോന്നിയില്ല. കാരണം കഴിഞ്ഞ പന്ത്രണ്ടു വർഷമായി അയാൾക്കു മുന്നിലൂടെ നടന്നു പോകുന്ന ആളുകളുടെ പെരുമാറ്റത്തിൽ ഒരു വ്യത്യാസവും അയാൾ കണ്ടിട്ടില്ല.

മുഷിഞ്ഞ ഒരു തോർത്തുമുണ്ടിലാണ് അയാൾ ഇരുന്നിരുന്നത്. മുന്നിൽ ഒരു പിടി നാണയങ്ങൾ. അത് പെറുക്കി മടിയിൽ ഇട്ടു അയാൾ ഒന്നു കൂടി എണ്ണി നോക്കി. ഇരുപതു രൂപ, പക്ഷേ അതിൽ എട്ടെണ്ണം ഇപ്പോൾ ഗവണ്മെന്റിനു പോലും വേണ്ടാത്ത ഇരുപത്തി അഞ്ചു പൈസ നാണയങ്ങൾ. എല്ലാരും എതോ യാത്രയ്ക്കായുള്ള തിടുക്കത്തിൽ പോകുമ്പോൾ കയ്യിൽ കിട്ടിയ നാണയം ഏതാണെന്നു ശ്രദ്ധിച്ചു കാണില്ല, അയാൾ ആശ്വസിച്ചു

ഒരു സങ്കടം മാത്രം അപ്പോഴും ബാക്കി ആയി. ഒഴിഞ്ഞ വയർ ഒരു നേരമെങ്കിലും നിറയ്കണമെങ്കിൽ ഇനിയും വേണം ഏഴു രൂപ. ദീർഘനിശ്വാസത്തോടെ അയാൾ വീണ്ടും കാത്തിരുന്നു...

കാലം ഒത്തിരി പരീക്ഷണങ്ങൾ നടത്തിയതായിരുന്നു അയാളുടെ ജീവിതം. ആയ കാലത്ത് ഒത്തിരി കഠിനാധ്വാനം ചെയ്തു അന്നന്നേക്കുള്ള അന്നത്തിനു വക ഉണ്ടാക്കി. പക്ഷേ ഒന്നും സമ്പാദിക്കാൻ പറ്റിയില്ല. ഇന്ന് ഈ മധ്യാഹ്നത്തിൽ ഒന്നും ചെയ്യാൻ ത്രാണി ഇല്ലാതെ വഴിയോരത്ത് യാത്രികരുടെ കരുണ തേടി ഇരിക്കുന്നു. ഒരു പരിഭവമോ ഭാവഭേദമോ അയാളുടെ മുഖത്ത് കണ്ടില്ല. ഈശ്വരനിൽ അയാൾക്ക് വിശ്വാസം ഇല്ലായിരുന്നു. പക്ഷേ, വയറു നിറയ്ക്കാൻ കൂട്ടി വെയ്ക്കുന്ന ചില്ലറ തുട്ടുകൾ എറിഞ്ഞു തരുന്ന ഓരോരുത്തരിലും അയാൾ ഈശ്വരനെ കണ്ടു.

മുൻപിലൂടെ കടന്നു പോകുന്ന ഓരോ മുഖത്തേക്കും അയാൾ പ്രതീക്ഷയോടെ നോക്കി. പലരും അയാളെ ശ്രദ്ധിക്കുക പോലും ചെയ്തില്ല. ചിലർ 'ഇയാളെ ഒക്കെ ആരാ ഇവിടെ ഇരുത്തിയത്?' എന്ന വെറുപ്പു കലർന്ന ഭാവത്തിൽ നോക്കി കടന്നു പോയി. മറ്റു ചിലരുടെ മുഖത്ത് ദൈന്യത, അവരും അയാളിൽ നിന്നു അകന്നു മാറി നടന്നു പോയി. 

സമയം കടന്നു പൊയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നു. ആളുകളുടെ എണ്ണവും കുറഞ്ഞു വന്നു. വിശപ്പ് ശരീരത്തെ തളർത്തി തുടങ്ങി. ഇനിയും ഇങ്ങനെ ഇരുന്നാൽ തനിക്ക് എന്തോ സംഭവിക്കുമെന്ന ഒരു ഭയം അയാളിൽ ഉളവായി തുടങ്ങി. വീണ്ടും ചുറ്റുപാടും ഒന്നു കണ്ണോടിച്ചു. 

മുന്നിൽ മാന്യമായി വസ്ത്രധാരണം ചെയ്ത ഒരു മധ്യവയസ്ക്കൻ നടന്നു വരുന്നു. 

ഒരിത്തിരി പ്രതീക്ഷയോടെ ആ യാചകൻ അയാൾക്കു നേരേ കൈ നീട്ടി...